Buenos Ajres - fudbalska prestonica sveta (XIV deo): Fregata Admirala Brauna

Deset godina je Braun plovio vodama Atlantskog okeana i stekao velike veštine u pomorskoj školi, kvalitet koji se isticao u njegovoj ličnosti kao jedriličara. Dostigao je čin kapetana kada ga je 1796. godine zarobio engleski brod i bio je primoran da tamo služi. Taj engleski brod je kasnije zarobio francuski brod i odveden je kao ratni zarobljenik u Francusku, odakle je uspeo da pobegne. Po povratku u Englesku nastavio je svoju pomorsku karijeru. Postoje nepotvrđeni izveštaji o kratkom boravku u Kraljevskoj mornarici. Kancelarija za pomorske evidencije zabeležila je brod Vilijama Brauna na spiskovima naoružanja Kraljevske mornarice između 1801. i 1804. godine, a još jednog istog imena između 1804. i 1809. godine.

Početkom 19. veka, prvi put je plovio Rio de la Platom, koju je proučavao tokom školovanja, i na prvi pogled je zaživeo romansu sa njom, nastanivši se u Montevideu, kako bi se posvetio trgovini, kada u Argentini još nije buknula Majska revolucija. Braun je stigao u Buenos Ajres mesec dana pre ustanka 1810. godine, iskusio ga iz prve ruke i počeo da se uživljava u kožu boraca za nezavisnost i brzo je postao neprijatelj španskih osvajača.

Do 1814. godine, Braun je već bio potpukovnik i komandant argentinske flote, što je postigao nakon što je zarobio dva rojalistička broda kod urugvajske obale. Ali na ostrvu Martin Garsija, u rukama Španaca, mornar je doživeo svoje vatreno krštenje, a sa njim i krštenje novonastalih argentinskih pomorskih snaga. Braun je 11. marta 1814. godine naredio napad, gde je naišao na snažan otpor rojalista. Nije odustajao. Četiri dana kasnije osvojio ostrvo za novonastalu domovinu.

Naredne dve godine je napravio pauzu u službi i posvetio se prodaji i nabavci oružja. Kada je Brazil blokirao Buenos Ajres i objavio rat Ujedinjenim provincijama Rio de la Plate u decembru 1825. godine, Braun je pozvan za pomoć. Uz pomoć Leonarda Rosalesa, Tomasa Espore i Nikolasa Horhea, i uprkos ograničenoj pomorskoj moći, vešto je potisnuo brazilske snage, protiv kojih se borio tri godine, sve do 1828. godine.

(©AFP)

Pridružio se Unitarnoj revoluciji 1. decembra 1828. godine i imenovan je za delegata guvernera provincije Buenos Ajres. Braun je takođe igrao ulogu u ovom sukobu između unitarista i federalista, ali je odlučio da se povuče u privatni život sve dok blokada koju su engleske i francuske snage nametnule Buenos Ajresu počev od 1838. godine nije primorala starog admirala da se vrati u aktivnu službu. Tek tokom predsedništva Husta Hosea de Urkize, Giljermo Braun se povukao u svoju seosku kuću u Barakasu, poznatu kao Kasa Amarilja, gde se, kako je sam rekao, „odmarao od tolikog umora i bola“.

Umro je 1857. godine u 79 godini života, usađujući mit u argentinske pomorske snage: da bi radije potonuo sa svojim brodom nego se predao. Njegovi posmrtni ostaci nalaze se na čuvenom groblju Rekoleta u Buenos Ajresu. General Bartolome Mitre, povodom njegovog oproštaja, rekao je:“Braun za života, stojeći na krmi svog broda, vredeo nam je kao cela flota”.

Verujemo da je ljubiteljima južnoameričkog, a naročito argentinskog fudbala, gore navedeno ime, i te kako poznato. Naravno, po njemu su kasnije imenovane, provincije, gradovi, kvartovi, ulice, univerziteti, kao i neke sportske ustanove i njihovi objekti. Imena velikih istorijskih ličnosti postala su česta pojava u nazivima fudbalskih klubova početkom 20. veka, kako u provincijama Argentine, tako i u Buenos Ajresu, glavnog gradu tada uveliko slobodne zemlje Gaučosa. Ipak, jedan od naziva izdvaja se svojom specifičnošću, a odnosi se upravo na pojam jednog od najvećih vojskovođa u ratovima za nezavisnost i slobodu. U njegovu čast imenovana je i jedan od najpopularnijih, tako rečeno “malih” klubova u glavnom gradu Argentine Da, to je upravo Admiral Braun. Klub iz zapadne zone Velikog Buenos Ajresa, čija se vekovna istorija može uporediti sa hrabrošću, odlučnošću i istrajnošću čoveka koji se smatra ocem argentinske ratne mornarice. Ovo je priča o njemu...

”Slavna crno-zlatna zastava, na grudima koje su se odevale dubokim žarom. I neka nezaboravna popodneva koja su poznavala slavu, uvek pobeđujući ili gubeći sa čašću. Neizbrisivo je sećanje na one ljude, koji su se nekada borili za isti ideal. Stari admirale, odozgo te gledaju, gledaju te trepereći od sreće!”

Autor: Erasmus Marselino Martinez

Stihovi iz klupske himne “Marš Admirala Brauna”. Druga strofa. Klub Almirante Braun, iliti Admiral Braun, je argentinski sportski entitet iz okruga La Matanza, Zapadna zona Velikog Buenos Ajresa, prvobitno osnovan 1. jula 1912. godine u San Hustu, glavnom gradu okruga kao Klub Atletiko Almirante Braun. Njegova glavna aktivnost je svakako muški profesionalni fudbal, gde trenutno učestvuje u ligi Primera B Nasional, odnosno drugoj diviziji argentiskog fudbala. Međutim, kao sportsko društvo, mnogo veće uspehe beleži u drugim sportovoima, naročito u tenisu i hokeju na travi. „La Matanza je Almirante Braun i Almirante Braun je La Matanza, nema drugog kluba koji je tako reprezentativan kao ovaj.“

Izvod iz teksta Lukasa Fernandesa, za sportski list „Pagina 12”, 21. novembar 2023. godine.

Najviše opštinske vlasti, gradska štampa, ali i drugi klubovi, smatraju ga najvećom, najsimboličnijom i najpopularnijom sportskom institucijom u La Matanzi, inače najnaseljenijoj opštini Buenos Ajresa sa više od 1.800.000 stanovnika. Ima privilegiju da bude najstariji entitet u svom okrugu, s obzirom na to da je klub Estudijantil Portenjo, koji već duže vreme nema seniorsku selekciju, osnovan 1902. godine, ali u autonomnom gradu Buenos Ajresu, a 1936. godine se preselio u Ramos Mehiju, jedan od baria u La Matanzi. To je prvi sportski entitet u zemlji, od onih koji su još uvek aktivni, a koji je prvobitno usvojio ime pomorskog heroja argentinske nezavisnosti. Kasnije je osnovano nekoliko istoimenih klubova na nacionalnom nivou.

La Matanza je jedan od 135 okruga koji čine provinciju Buenos Ajres i deo je urbane aglomeracije Velikog Buenos Ajresa. Zauzvrat, to je najveći okrug koji se graniči sa gradom Buenos Ajresom i najnaseljeniji u celoj pokrajini. Okrug se graniči na istoku sa autonomnim gradom Buenos Ajresom, na jugozapadu sa okruzima Kanjuelas i Markos Paz, na jugu sa okrugom Ezeiza, na jugoistoku sa okruzima Lomas de Zamora i Esteban Ečeverija, na zapadu sa okrugom Markos Paz, na severu sa okrugom Moron, na severozapadu sa okrugom Merlo i na severoistoku sa okrugom Tres de Febrero. Reka Matanza-Rijačuelo protiče kroz njenu teritoriju, poznata po visokom nivou zagađenja, i smatra se trećom najzagađenijom rekom na svetu.

La Matanza je i jedan od najstarijih okruga u pokrajini Buenos Ajres. Opština je osnovana 25. januara 1856. godine u sastavu Lino Lagos, Pedro Hose Dijaz, Pedro Eskura, Huan Ramon Munjoz, Antonio Papdorf i Santos Kabrera, a 25. decembra te godine osnovan je grad San Husto, na inicijativu Husta Viljegasa, koji danas predstavlja glavni bario u okrugu. Oko 1930. godine, porast stanovništva je počeo dolaskom evropskih imigranata iz provincija i susednih zemalja,

privučenih velikim brojem fabrika tokom procesa industrijalizacije koji je Argentina doživela 1940-ih. Urbanizacija je promenila tempo života kako su se radna mesta umnožavala i gradila naselja. Ekonomski kolaps sedamdesetih godina prošlog veka doneo je siromaštvo, ostavljajući snove i projekte stanovnika Matansasa u ruševinama. Mnoge fabrike su ispražnjene, a stotine trošnih domova ispunile su grad Buenos Ajres ljudima koje je diktatura proterala i koji su tražili utočište.

Danas je La Matanza višeslojna opština koja obuhvata stambene i sirotinjske četvrti, nacionalni univerzitet i velike džepove kulturne marginalizacije, kompanije koje proizvode visokotehnološke proizvode, kao i stručnjake, tehničare i radnike. Sa razvojem okruga i stanovništvom njegovih lokaliteta, menjao se i izgled njegovih različitih urbanih centara. Od okruga poljoprivrednika i malih poljoprivrednika u početku, postepeno je prešao na potencijalni i razvijeni nivo prave provincije. Kultura, umetnost i književnost, polako su počele da dobijaju mesto u nizu aktivnosti. Oni se već nekoliko godina ističu, zajedno sa pokretom istoričara.

U La Matanzi, najpopularniji sport je fudbal, iako se praktikuju i drugi sportovi poput košarke, rukometa, ragbija i odbojke. Dva najveća kluba u okrugu su Almirante Braun i Deportivo Laferere, oba igraju u nižim divizijama argentinskog profesionalnog fudbala. Ostali fudbalski klubovi iz Matanze su Sportivo Italiano i Klub Atletiko Lugano, a svoje stadione u ovom okrugu, mada izvorno ne pripadaju njemu, imaju niželigaši Liniers, Ipanki i Deportivo Paragvajo.

Kao institucija, Almirante Braun je osnovana 1. jula 1912. godine u San Hustu, glavnom gradu okruga La Matansa, kao Klub Atletiko Almirante Braun u čast pomorskog heroja argentinske nezavisnosti i u skladu sa stogodišnjicom dodele argentinskog državljanstva ocu ratne mornarice 1812. godine. Osnivački dokument kluba sastavljen je u kući Huana Sabasa Nikolinija, koja se nalazila na adresi ulica Tukuman broj 500 u San Hustu, sada ulica Peru 2238, odmah iza ugla od nekadašnjeg sedišta kluba. Motivacija za osnivanje, kao i kod drugih klubova tog vremena, bila je učešće u gradskim fudbalskim ligama i širenje sporta među mladima u tom području. Iako je osnovan kao fudbalski klub, njegova druga aktivnost bila je vežbanje pelote i šarea, poznatijeg kao argentinska verzija tenisa. Veruje se da se čak i takmičilo u ovoj disciplini, jer je uniforma za zvanične utakmice zabeležena u nekom od zapisniku.

Generacije članova i obožavalaca institucije odrastale su uz glasine da je entitet promenio ime, kao da je reč o različitim institucijama. Korišćenje termina kao što su „Atletski klub“ ili „Atletski rekreativni centar“. Takođe, drugi pridevi poput: „deo njegovog imena je uzet u znak zahvalnosti“ pokazali su se neprikladnim s obzirom na to da se u zakonu o nastavku aktivnosti iz 1922. godine ne pominje nikakva zahvalnost, već se navodi „isto ime ili zadržati isto ime“ (doslovno).

U zapisniku sastavljenom 29. jula 1967. godine, vraćen je svom nazivu Klub, slično brošuri za njegovu godišnjicu 1913. godine, što se takođe poklapa sa istim mesecom njegovog osnivanja 1912. godine (jul). Entitet je zadržao isto ime od svog osnivanja, iako je netačno koristiti termin „promena imena“ jer su menjani samo prefiksi koju su pratili njegovo ime kroz istoriju, a od 1912. godine uvek je bilo Almirante Braun. Ovo je jasno, sa naglaskom, razjasnio Fransisko Devereh u januaru 1972. godine na jednoj od sednica kluba.

Razmišljanja mnogih argentinskih fudbalskih istoričara zasnivaju se na dobicima i koristima koje je klub stekao time što do sada nije razmatrao svoju istoriju. Nepoštovanje i ponovno uključivanje prvih deset godina institucionalnog života, odakle potiču njeno ime, boje i prepoznatljive karakteristike, donelo je probleme i izobličenja njenog identiteta, porekla imena, boja, dizajna dresova, grba, prvog učešća u AFA, prestiža najstarije institucije u svom okrugu i prvog argentinskog sportskog entiteta koji je usvojio ime Almirante Braun.

Recimo, izbor boja 1912. godine bio je sasvim slučajan potez. Novonastalom klubu bila je potrebna uniforma, a u to vreme grad San Husto nije imao prodavnicu sa kompletnim setom košulja, pa je kupovina poverena jednom od osnivača, Enrikeu Premoliju, koji je radio u gradu Buenos Ajresu. Uprkos preporuci nekih dizajna, samo jedna kuća je imala kompletan set na prodaju, čuvena prodavnica Gat i Čaves, nazvana „Gatichaves“ koja se nalazila na uglu ulica Bartolome Mitre i Florida. Majica sa sedam širokih pruga na prednjoj strani, podeljenih na četiri žuto-narandžaste pruge i tri crne pruge, pripadala je urugvajskom CURCC-u, nekadašnjem kriket klubu iz koja je kasnije ponikao Penjarol, a koji je svoje boje preuzeo od čuvene parne lokomotive „The Rocket“ koja je početkom 19. veka saobraćala na pruzi Liverpul- Mančester.

Tako da postoji istorija i značenje iza crno-zlatnih tonova Almirante Brauna. Postoji čak slika sa posvetom na poleđini iz 1913. godine, koju je potpisao Huan Sabas Nikolini, a na kojoj se nalazi računa o kupovini uniforma od pre više od sto godina. Treba napomenuti da je nekoliko poznatih klubova kupilo svoje prve uniforme od Gata i Čavesa i da nemaju račun o kupovini iz perioda ranih godina 20. veka. Žuto-narandžasta je boja ili boje koje se doživljavaju kao posredne između žute i narandžaste, bez da jedna prevladava nad drugom. Institucija je uvek koristila istu nijansu, jedina varijacija je bila vrsta tonova tokom godina.

Godine 1916. pridružio se Argentinskom fudbalskom savezu (danas AFA), učestvujući se u prvenstvu Treće divizije, tada četvrtom nivou takmičenja, i suočavajući se sa klubovima kao što su između ostalih Velez Sarsfild, Fero Karil Oeste, Ol Bojs... Tim se po prvi put u istori takmičio u nekoj zvaničnoj ligi, postavši prvi klub iz grada San Husto koji je postao deo zvanične scene argentinskog fudbala, postavljajući presedan za buduća učešća i ponovna učlanjenja. Almirante Braun je danas jedan od klubova sa najdužim učešćem u Argentinskom fudbalskom savezu.

Sredinom 1929. godine, Domingo Tasara je postao peti predsednik u istoriji Almirantea Brauna, zamenjujući Boranja koji je imao zdravstvenih problema. Pod Tasarinim predsedništvom, klub je učestvovao na turnirima Intermedija, odnosno Srednje lige (treća divizija) 1931. i 1932. godine, formirajući sportske i saradničke saveze sa drugim institucijama. Godine 1934. Aleho Serein preuzima dužnost šestog predsednika kluba u istoriji i pod njegovim predsedništvom zvanično se takmiči u prvenstvu Druge divizije 1934. godine, integrišući se u zonu B. Nedugo zatim se dogodilo ujedinjenje Argentinske fudbalske lige (disidentskog entiteta koji je formalizovao profesionalizam 1931. godine) i Argentinskog fudbalskog saveza (amateri i profesionalci), što je dovelo do stvaranja sadašnjeg Argentinskog fudbalskog saveza, a sa njim su neki klubovi izostavljeni iz nove šeme, i tako je Almirante Braun 1935. godine izgubio mogućnost da nastavi da učestvuje u zvaničnim fudbalskim ligama, povremeno se uključivajući u neka takmičenja amaterskog formata.

Od 1956. godine se definitivno vratio u AFA, gde je do danas osvojio pet šampionata, od koji broji četiri titule u trećem rangu i jednu u četvrtom rangu takmičenja, i tri turnira u fudbalu za promociju u više rangove.Jedna je od tradicionalnih institucija u drugom rangu argentinskog fudbala, kako u svom starom formatu Primere B koji se igrao do 1986. godine, gde je bio jedan od dvadeset klubova sa najviše odigranih sezona, tako i u svom trenutnom formatu kao Primera B Nasional, gde je rangiran među dvadeset najboljih klubova. Ukupno, Almirante Braun je odigrao 42 sezone u drugom rangu argentinsog fudbala. Pored toga što je redovan je protagonista Druge divizije, drugi je klub sa najviše drugoplasiranih pozicija kroz istoriju ove kategorije, sa čak šest drugoplasiranih pozicija, zajedno sa Tigreom, a odmah iza Kilmesa koji broji rekordnih 13 drugih pozicija. Isticao se kao pretendent u borbi za 17 šampionata, skraćenih turnira i odlučujućih utakmica, uključujući dva finala i tri polufinala za plasman u elitnu diviziju.

Godine 1970. imao je svoje prvo i jedino učešće u najvišem rangu argentinskog fudbala. Igrao je na turniru za reklasifikaciju prve divizije sa Kilmesom, Kolonom i Ferom. Njegov debi u prvoj ligi bio je protiv Kilmesa 12. decembra na stadionu Don Leon Kolbovski, kluba Atletiko Atlanta. Zbog učešća na ovom redukovanom turniru, deo je istorijske tabelenajviše kategorije argentinskog fudbala. To je jedini klub koji je igrao zvanične utakmice u drugoj ligi argentinskog fudbala, sa sva četiri velikana koja su ispadala: River Plejtom, Independijenteom, San Lorencom i Rasingom. Od deset odigranih utakmica sa ovim velikanima, izgubio je samo tri, budući da su neporaženi na svom stadionu Fragata Prezidente Sarmiento.

Almirante Braun je jedan od takozvanih „velikana“ fudbalskog uspona u Argentini. Godine 2007. ostvario je istorijsku posećenost ispred svog stadiona u trećoj kategoriji, gde se skoro 25.000 ljudi mobilisalo, krećući odatle ka stadionu El Silindro de Aveljaneda gde se odigravala druga utakmica finala Primere B Metropolitano protiv Estudijantesa iz Buenos Ajresa. U oktobru 2023. godine, više od 700 kilometara od njegovog okruga, takođe oko 25.000 navijača iz La Matanze pratilo ga je u provinciju Kordoba, na poslednju odlučujuću utakmicu za promociju protiv Independijente Rivadavije na stadionu Mario Kempes.

Sedište kluba nalazi se u centru San Husta, sa približno tri hiljade kvadratnih metara pokrivenog prostora i pristupo dvema ulicama: Entre Rios i Almafuerte. Originalna kapija, koja datira iz 1952. godine, je restaurirana 2020. godine. Lajsne su takođe popravljene, a napravljen je i novi prednji deo sa značajnim LED osvetljenjem i grbom kluba istaknutim pozadinskim osvetljenjem. Poseduje i prijemnu salu, koja je restaurirana kako bi se otkrili istorijski zidovi od cigle u kombinaciji sa detaljima plafona i novim osvetljenjem, i koja se otvara se samo važne klupske događaje. U ulici Entre Rios se takođe nalazi trpezarija sa zasebnim pristupom, pod nazivom „Kantina 1922“. Takođe u istoj ulici postoji i klupski muzej, koji je trenutno u izgradnji, i zvanična klupska prodavnica odeće i robe pod nazivom „Fragatamania“.

Ovaj sportski centar, površine petnaest hektara, sa teniskim, hokejaškim i olimpijskim plivačkim kompleksima, jedan je od najvećih objekata jednog metropolitanskog kluba. Kako je smeštena u La Matanzi, najnaseljenijem okrugu u širem području Buenos Ajresa, institucija se fokusira na regrutovanje i obuku mladih fudbalera. Mnoga deca iz programa bebi fudbala raznih lokalnih klubova počinju da igraju u svojim omladinskim divizijama sa sedam ili osam godina, a kasnije prelaze u omladinske divizije sa jedanaest ili dvanaest godina. Stoga je politika kluba da naglasi fudbalski trening sa snažnim naglaskom na ponašanje, disciplinu u treningu i ishranu kako bi sportisti koji poseduju potrebne veštine i odgovornost postali pravi profesionalci sa osećajem pripadnosti klubu kada budu debitovali za seniorsku sekciju.

Njegov stadion pod nazivom Fragata Prezidente Sarmiento nalazi se na zapadnoj ivici baria San Husto na difuznoj granici sa susednim bariom Isidro Kasanova. Ima strateški položaj jer je udaljen svega 700 metara od važnog pristupa koji ga povezuje sa nekoliko tačaka u Buenos Ajresu, avenijom Huan Manuel de Rosas i avenijom Huan Bautista Alberdi.

Svečano je otvoren 14. juna 1969. Godine i ima kapacitet za nešto preko 27.000 gledalaca. Iako ga Almirante Braun koristi više od pedeset godina, izgrađen je u etapama i po sektorima, a upotpunjen izgled dobio je tek u maju 2019. godine. Zbog svoje infrastrukture, ali i okruga kojem pripada i svojih podviga kroz istoriju, dobio je nadimak Gigante del Oeste, iliti Zapadni div. Od 1956. godine tradicija navijača je da proslavljaju svako sportsko dostignuće na trgu de San Husto.

Kao i svaki sportski entitet u Biuenos Ajresu, i Almirante Braun ima svog klasičnog rivala. U ovom slučaju čak njih nekoliko. Ipak, najizraženiji je svakako animozitet protiv istorijskog rivala kluba Deportivo Moron, sa kojim već 67 godina igra utakmice poznate kao Clasico del Oeste, odnosno Zapadni Klasiko, jedan od najtradicionalnijih i najpopularnijih argentinskih fudbalskih klasika koji se igraju u metropolitanskom fudbalu. Klubovi se nalaze u zapadnom delu šireg područja Buenos Ajresa, pa otuda i sam naziv ovog rivalstva. Almirante Braun pripada okrugu La Matanza, dok Deportivo Moron pripada okrugu Moron. Okruzi su susedni, razdvojeni avenijom Don Bosko, a stadioni su udaljeni oko šest kilometara, što stvara okupljanja i česte okršaje među njihovim navijačima u komšiluku.

Iako je već od prve utakmice postojalo rivalstvo zbog susedstva i geografske blizine dva kluba u zapadnoj zoni, antagonizam će se pojaviti dve godine kasnije, i uprkos nizu od četiri pobede Almirantea Brauna od samog početka. Dana 10. januara 1959. godine, zbog incidenata na stadionu Fransisko Urbano, utakmica je prekinuta u 13 minutu drugog poluvremena zbog nedostatka zaštitnih mera, besa Moronovih navijačazbog predstojećeg četvrtog uzastopnog poraza, ali i zbog sudijske odluke da drugi gol za protivnika bude priznat iz navodnog ofsajda. Tog dana, navijači popularnog Galita su bacali na teren sve što im je došlo u šake. Mržnja i napadi navijača Albirohosa primorala je glavnog sudiju Hosea Jakovina da bukvalno pobegne sa utakmice u pratnji policije. Tako je došlo do mržnje i negodovanja između još nekih susednih klubova na zapadu Ajresa, sa optužbama i nepoverenjem oko suđenja, što je dovelo do kasnije ogorčenosti između navijača i zvaničnika obe institucije sa sumnjama u arbitražne odluke.

Još jedno veliko rivalstvo u ovom delu prestonice, predstavlja meč između Almirante Brauna i Nueva Čikaga, poznat i kao Clásico de La Matanza. Neprijateljstvo je nastalo pre 47 godina i jedan je od najpopularnijih i najfolklornijih gradskih klasika, sa posebnošću da dve frakcije dele naselja i žive zajedno svakodnevno u ključnim sektorima okruga La Matanza.

Avenija Generala Paz razdvaja dva kluba koja se nalaze u pograničnim okruzima, povezana Rutom 3, Avenijom Alberdi u Mataderosu i Avenijom Huan Manuel de Rosas. Tokom decenija, ova koegzistencija je stvorila jedno od najvećih rivalstava u argentinskom fudbalu, zbog činjenice da se Nueva Čikago i Almirante Braun nalaze u zapadnoj zoni Velikog Buenos Ajresa. Popularni Bikovi se nalaze u autonomnom gradu Buenos Ajresu, u naselju Mataderos, dok Fragatasi obitavaju u bariu San Husto. Vredi napomenuti da se sedište kluba Nueva Čikago nalazi 500 metara od granice sa La Matanzom, a nešto manje od pet kilometara deli stadion

Mataderos od sedišta kluba Almirante Braun u San Hustu. Do danas, odigrali su 67 međusobnih susreta, od kojih je 24 pripalo Nueva Čikagu, dok samo jednu pobedu manje broji Alirmante, uz 20 nerešenih ishoda. I upravo ova dva velika rivala, sastaće se noćas (02:10) na stadionu Fregata Presidente Sarmijento u utakmici zaostalog 8. kola grupe B, Primere B Nasional iliti druge divizije argentinskog fudbala. Ni jedni, ni drugi ne mogu se pohvaliti dosadašnjim učinkom. Oba kluba nalaze se u donjem delu tabele grupe B, sa 13, odnosno 11 osvojenih bodova i već sada se može reći da ove sezone oni neće biti u konkurenciji za promociju u najviši rang. Ipak, prvenstvo je tek na polovini, a prva pozicija, odnoso 8. mesto, koje vodi u plej of, udaljeno je na svega 10, odnoso 12 bodova. Matematičke mogućnosti postoje, a da li postoje igračke i tehničke prilike za to, staje na njima da dokažu. A možda je okidač i prekretnica sezone, upravo noćašnji klasik.

PIŠE: Đorđe RADONJIĆ

ARGENTINA 2, GRUPA B - 8. KOLO

02.10: (2,30) Almirante Braun (2,80) Nueva Čikago (3,50)

***kvote su podložne promenama